Uit de praktijk: Wijkzuster Carolien Mangnus uit Steenbergen, De Heen en Nieuw-Vossemeer
“Een trend in de zorg is dat de cliënt meer verantwoordelijkheid krijgt. Voor velen is dat geen probleem. Sommige mensen moet je aan de hand nemen, anders vallen zij tussen de wal en het schip.
Een schrijnend voorbeeld daarvan heb ik twee jaar geleden meegemaakt. Via maatschappelijk werk werd mij gevraagd om in Steenbergen een Syrisch gezin met de vluchtelingenstatus te bezoeken. De vader van het gezin is half in de veertig en heeft de ziekte van Parkinson. Het ging echter zo slecht met hem dat het hele gezin er onder leed. De man sprak alleen Arabisch. Zijn vrouw spreekt wel goed Engels. Toch liepen ze qua communicatie en hulpvaardigheid tegen een muur op.
De man had veel klachten, hij trilde continu afgewisseld met spierkrampen en kon slecht slapen. Behandeling met medicatie was maximaal maar gaf geen bevredigend resultaat. De enige mogelijkheid was een operatie (DBS). In het ziekenhuis in Tilburg kwam hij op een lange wachtlijst te staan voor een operatie. Om het medicatiegebruik nogmaals te monitoren moest hij opgenomen worden in een verpleeghuis. Ik zag dat op voorhand al mis gaan. Zijn vrouw mocht daar niet blijven en de man sprak alleen Arabisch. Er kon uiteindelijk dus geen goede diagnose gesteld worden, omdat meneer niet zou meewerken…
Ondertussen was de wachtlijst voor de operatie met een half jaar verlengd en werd de man steeds zieker. Vanuit deze patstelling ben ik samen met de zorgverzekeraar en het gezin verder gaan kijken en heb ik geregeld dat de man op zeer korte termijn voor screening in het UZA te Antwerpen terecht kon. Met de auto ben ik samen met de man, zijn vrouw en hun oudste zoon naar Antwerpen gereden om zeker te zijn van een goede overdracht bij dit eerste consult. Het was immers al zo vaak misgegaan… Een vriendelijke specialist heeft ons daar uitstekend geholpen. Eindelijk werden ze gehoord en serieus genomen. De man is in juli dit jaar geopereerd en heel goed hersteld.
Hij heeft momenteel zeer weinig medicatie, slaapt weer ’s nachts en begint zijn krachten op te bouwen. Er is weer zicht op een toekomst met mogelijkheden.
Het lijkt soms in de Nederlandse zorgwereld te ontbreken aan echte aandacht, afstemming en flexibiliteit. Mensen als deze vindt men snel lastig en klachten lijken door communicatiestoornis snel verkeerd te worden geïnterpreteerd.
Juist de ruimte te willen nemen om je te verplaatsen in de ander en ze even aan de hand meenemen kan enorm helpen om ze weer op weg te helpen en controle te krijgen over hun eigen gezondheid. Op die momenten voel je wat voor verschil je kunt maken als wijkzuster.”
